Rys historyczny
Bogactwo historii tego rejonu dokumentują nieliczne zbadane już świadectwa przeszłości, jak np. cmentarzysko z okresu halsztackiego kultury łużyckiej (IX-VII wiek p.n.e.) na pd. – zach. od Kunic oraz pozostałości po grodzie obronnym z tego samego okresu, które odkryte zostały po północnej stronie Jeziora Kunickiego, w odległości ok. 2 km od wsi. Grodzisko założone zostało na dawnej wyspie, jednak jego ślady odnaleziono na niewielkim wzniesieniu lądu stałego. Nie może to dziwić przy uwzględnieniu faktu naturalnego, a więc powolnego zaniku jezior. Wiadomo, iż pierwotna powierzchnia Jeziora Kunickiego była półtora razy większa od obecnej zaś Jezioro Jaśkowickie zmniejszyło się dwukrotnie. Okres intensywnego osadnictwa słowiańskiego na Pojezierzu Kunickim przypadł na VIII w., znacznie wyprzedzając czasy osadnictwa niemieckiego (XIII-XIV wiek) i towarzyszącą mu lokalizację istniejących wsi na prawie niemieckim. Pierwsze zachowane na piśmie wzmianki o Kunicach pochodzą z 1318 roku.
Najbardziej znanym epizodem „wielkiej” historii związanym z terenami obecnej gminy była bitwa stoczona w czasie wojny siedmioletniej w okolicach Pątnowa i Piątnicy, nazwana „bitwą legnicką”. Po śmierci cesarza Karola VII Śląsk był terenem długoletnich zmagań między Austrią i Prusami. Prawnie przynależał do królestwa czeskiego, którego spadkobierczynią była córka cesarza Maria Teresa. Po śmierci cesarza, Fryderyk II – wbrew wcześniejszym zobowiązaniom – zajął te ziemie i mimo długotrwałych kolejnych wojen, nie wróciły już one pod panowanie austriackie. Odtąd możemy mówić o pruskim okresie w historii gminy Kunice, który praktycznie zakończył się w roku 1945. W tym też roku rozpoczął się napływ osadników wysiedlanych z byłych wschodnich terenów Polski, jak i osadników z Polski centralnej.
Herb Gminy Kunice został ukształtowany w tarczy ozdobnej – kartuszu, którego to forma określona w kamieniu, jest ukazana w prawej części profilowanego gotyckiego obramienia portalu z drzwiami wejściowymi do kruchty – przy północnej elewacji gotyckiego kościoła w Rosochatej. W kartuszu jest wpisane poprzez odkucie w kamieniu godło znane swą formą /wizerunkiem, obrazem/ jeszcze w średniowieczu i jest wpisane jako herb wspólny dla narodów Polskiego i Niemieckiego. W Polsce znane jest to godło pod nazwą Kotwic /Kotwicz/ i Niesiecki – wyprowadza ten herb jako napływowy od narodów niemieckojęzycznych – poprzez Śląsk – do Polski. J.Szymański w swym herbarzu. Ta forma odkuta w kamieniu jest ze wszystkich wszech miar zasługująca na stworzenie kanwy dla kształtowania herbu Gminy Kunice – herb Kotwic jest także wspólny rodowi Porschitz – co ma poważne znaczenie przy określaniu pewnych kręgów kulturowych – tak ważnych dla dzisiejszego obszaru gminy. Herb Gminy Kunice powstał w kartuszu ze wsi Rosochata – umieszczonym na naczelnym miejscu – w północnej elewacji. Kartusz ten – tarcza – została podzielona w słup / co znaczy przedzielona pionowo przez pół /. Podział tarczy w słup powoduje podzielenie tarczy na dwa pola. W prawy polu tarczy barwy złota znajduje się postać św. Jadwigi w sukni w barwach zieleni, czerwieni, błękitu, z ozdobami w sukni złotymi i twarzy i rękach barwy cielistej. Z aureolą wykreśloną złoto – czerwonym ornamentem. W rękach księżna trzyma figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem – w lewej, natomiast w ręce prawej mszalik wraz z koralami różańca. Różaniec jest w barwie złota. Bose stopy świętej są także barwy cielistej a spodnia suknia jest w barwie srebra. W lewym polu tarczy barwy błękitu, pas srebrny w połowie dzieli /oddziela/ pola tarczy górne od dolnego. W dolnym błękitnym – znajduje się srebrne zwierzątko rybopodobne, przegięte – płynąc ku górze. Wprowadzenie w układ starego herbu barw błękitu i srebra jest nawiązaniem do wód znajdujących się na obszarze dzisiejszej Gminy Kunice. Wprowadzenie rybopodobnego stworzonka jest tym samym odniesieniem.